Neden terbiyesiz oldum?

Merhaba sevgili okur,

Size bugün bir neden sonuç ilişkisinden bahsedeceğim. Neden diye sormaktan vazgeçtiğimiz zaman daha mutlu olduğumuza hem fikir isek neden diye sormaya niye devam ederiz? Evet bence de çok karışık. Seviyoruz bu karman çorman halleri. Ortada hiç bir şey yokken ağlamak istemek gibi. Çünkü o ertelenmiş bir göz yaşı. Nerede ortaya çıkacağı belli değil ki...

Hayattaki hiç bir hatamdan pişman değilim. Aksine hatalarımı çok seviyorum. Onlara gözüm gibi bakıyorum. Çünkü hatalarım benim için çok değerli. Her biri için çok büyük bedeller ödedim. Bu sebeple onlar benim hazinem, bir nevi çeyizim. Bence sizler de hatalarınızı sevin ve koruyun. Onlarla dertleşin, arada bir konuşun.

Hatalar bize bambaşka bir bakış acısı getirebiliyor. Belki de eski halinizden eser kalmıyor. Sizi değiştiriyor, etrafınıza duvarlar örüyor. Ben hatalarımın sonucu terbiyesiz oldum. Hatalarım bende böyle bir mutasyon yarattı. Bazılarında ise gereksiz öz güven yaratıyor. Gördüğüm kadarıyla onlar da hata yapmaya devam ediyor. İşte o zaman hatalarını göremiyorsun. Sana hatanı göstermek isteyene de 'ne saçmalıyor bu' diyebiliyorsun. Bu yüzden ben terbiyesiz olmanın daha zararsız olduğuna inanıyorum.

Hataların acı yanı yok değil. Ben hep acı yanlarıyla tanıdım onları. Çünkü ben başkalarına güvenerek yaptım hatalarımı. Eğer kendi düşüncelerim ve isteklerim için hata yapsaydım, kendi düşen ağlamaz der ayağa kalkardım. Fakat başkalarına güvenip aldanmak üzüyor. Bu yüzden bir hata yapıyorsanız bu kendi emeğinizle olsun. Başkasının katkısı olursa daha da yorulursun.

Mesela ben hayatı nasıl istediysem öyle yaşadım. Ağlamak isterken gülmek hariç. Eğer aksini yapmış olsaydım hayatta hiç gülmemiş olacaktım. Bazen koy götüne dedim güldüm, bazen gülmek için güldüm, bazense gözyaşlarımı sabırsızlıkla görmek isteyenlere inat güldüm! He bu  arada gülerken de sövdüm, yalan değil.

Ama ben küfür etmeyi hiç sevmedim. Sadece yakışana ettim.Ettiğimden de hiç pişman değilim. Anasını sevseydi yapmazdı dedim. Hayatımda hep bu mantıkla ilerledim. Bazen acımasız, bazen de bencildim. Şimdi daha yüksek bir sesle yine ediyorum. Kader midir nedir bilmem ama ben hep yakışanı buluyorum.

Anne!! ben nefret ettim..

 Merhaba sevgili okur,



Uzun zamandan sonra seninle buluşmak çok güzel. Bu yazımda da güldürmek isterdim. Fakat bu sefer düşündürmek istedim.

Biraz ağır, biraz yoğun ama çok gerçek bir yazı...Bugün işleyeceğimiz konu nefret..
İçimizdeki, dilimizdeki, gözümüzdeki ve dile getiremediğimiz, bizi teslim alan gizli düşman  nefret...


Kendisi dünyanın en iğrenç duygusudur.. Hani tiksine tiksine yaptığımız şeyler vardır ya hayatta. İşte nefret bu listenin en başında.. Mesela ben neden buna mecbur bırakılıyorum? Neden güvenmenin sonunu gözyaşlarına bırakıyorum? Neden bu cevapsız sorularla başbaşa kalıyorum? Aslında tek istediğim kafamı yastığa koyduğumda uyumak. Sessiz ve sakince uyumak.. Kime ne zarar verir benim güzel rüyalarım? Kendime sorular sormuyor da değilim. Her sorunun cevabını kendimde aramaktan da sıkıldım. Kendimde aradığım her cevap beni başa sürüklüyor. Kısa yol çubuğu gibi hayat. Kısa...
 



 Tiksiniyorum nefretten ama  yaşıyorum. Bu duyguyu nasıl dile getireceğimi bilmediğim de doğrudur. Binlerce kelime geçiyor isyan ederken aklımdan. Fakat her saniyesinde kendimi susarken buluyorum. Çığlık atmak istiyorum, belki saldırmak istiyorum, belki küfür etmek istiyorum ama ben yine de susmaya karar veriyorum. Bir türlü denk getiremiyorum doğru kelimeleri. Çünkü sevgiyle dolu o kadar büyük bir yüreğim var ki, nasıl nefret etmesini isterim ondan? Ona bile ihanet ediyorum nefret etmek uğruna..

Nefret sevginin kardeşi olamaz. Kim dediyse nasıl avutmuş kendini.. Kendine sorduğu sorulardan nasıl bir cevap bulmuş kendine.. Nasıl yaşamış bu yalanla? Ne büyük bir acı, ne boşa yaşanmış bir hayat..

Bu hayatta ya ağlayan oluyorsun ya da ah alan..Bedelini ödemeyi göze alamıyorsan ağlıyorsun..Gerçekler senin hissettiğin.. Doğrular senin bildiğin.. Vermek gereken tek bir karar var. Sen bu hayatta hangi tarafı seçiyorsun?

Ağlayan mı olmak istiyorsun, ah alan mı.?

Bana sorarsan ben kararımı verdim... 
Nefret ediyorum.. Sonuna kadar, bıkmadan, usanmadan..


 

Siz Rahat Uyuyun, Ben Uyumayacağım!

Her ne kadar uyku düşkünü bir insan olsam da, Pazartesi sendromunu Cuma'dan yaşasam da, her sene başında tatil günlerini saysam da, bu sefer siz rahat uyuyun ben uyumayacağım..

Ülkemiz zorlu ve kanlı bir süreçten geçerken, birileri buna ışık tutup, birileri alkışlarken, gazeteciler susturulup, basın satın alınmışken, gerçekler saklanıp, millet uyutuluyorken, komutanlar içeride, teröristler dışardayken, siz rahat uyuyun, ben uyumayacağım..

Tam 1185 tane şehit verdik son 10 yıl içinde.. Son iki günde tam 21 tane..

Cenazelerde bir araya gelen devlet büyükleri, Birkaç Mehmet öldü diye mecliste bir araya gelemedi... Bu yüzden annelerin akan gözyaşları içimi daha da yaktı, kül etti.. Hala partizanlık yapan, hala dalkavukluk peşinde koşan, hala yanlışa alkış tutan ve hala akan kandan nemalanan yarasalar varken bu ülkede, siz rahat uyuyun ben uyumacağım..

Yazma PKK'nın istediği olur dediler, konuşma BDP'nin işine gelir dediler, gösterme teröristler moral bulur dediler, hep susturdular, sindirdiler, şehidime Birkaç Mehmet dediler... Hangi demokrasi, hangi siyaset, hangi özgürlükler, hangi vicdan bunu kabul eder? Mehmetler öldü diye tatillerini bile yarıda kesmediler...İşte bu yüzden siz rahat uyuyun, ben uyumucağım..

Her gün binlerce Mehmet kelle koltukta geziyor, her gün binlerce annenin gözünün yaşı yüzünü yıkıyor, Gaziantep'de bayramlıklarıyla 4 çocuk ölüyor. Ama siz rahat uyuyun ben uyumacağım..

Suriye'de, Arakan'da ve Myanmar'da demokrasi çığlıkları atan insanlık budalaları, gazilerini evine otobüsle gönderen, şehidinin tabutuna bayrağını bantla tutturan, şehit babasını devlete hakaretten içeri attıran vicdan yoksunu, insaf yoksunu, insan yoksunu şahıslar değil mi? İşte bu gerçekleri hala görmezden gelip partizanlık yapıyorsan! Siz rahat uyuyun, ben uyumayacağım..

Bu fotoğraftaki ayaklar son dönemde şehit olan bir askerimizin babasına ait. Son derece zor durumda, evinin direği evladını kaybetti. Her şehit babası gibi o da fakir! Onun da Ankara'da bir akrabası yok. Onun da oğlu çürük raporu alamadı ya da dövizli askerlik yapamadı.Bu yüzden onun oğlunun tabutu Türk bayrağına sarılı... Hala bu haksızlıkları görüp de susuyorsan, siz rahat uyuyun ben uyumayacağım... 

Ben herhangi bir ideolojinin esiri değilim, ben hiç bir çarkın dişlisi de değilim, ben hiç bir menfaatin ortağı da değilim, ben hiç bir cemaatin müridi de değilim, ben vatanseverim, ben milletseverim, ben insanseverim..  Bu yüzden siz rahat uyuyun, ben uyumayacağım!

Neden Aşık Oldum Ben Sana?

Merhaba sevgili

Mahsuru yoksa biraz rahatsızlık vereceğim sana

Amacım sadece dertleşmek

Sakın yanlış anlama..

Yine kabuğuma çekildim bu gece

Bu alışkanlık bana çocukluğumdan kalma

Odama girip dört duvar arasında saklanıyorum

Küçükken hıçkıra hıçkıra ağlardım bu yatakta

Maalesef artık onu da yapamıyorum.

Tabi buna da üzülmüyor değilim

Anlamsızlıklara baş kaldırdım bu gece

Boş vermişliğimin içinde kayboldum.

Belki tutar çekersin diye,

Sana bu satırları yazıyorum

Kime kızacağımı biliyorum desem yalan olur

Sahte kahkahalar ve geçiştirdiğim hüzünlerle yaşıyorum.

Şehrin her yerinde sana ait anılar varken,

Nasıl öteleyebilirim sensizliği?

O sorunun cevabını arıyorsan eğer

Emin ol ben de bilmiyorum sevgili

Neden aşık oldum ben sana?

Bilinmeyen bir denklem gibi

En zoru da ne biliyor musun?

Asla düşünemediklerini yaşıyorsun

Kader böyle bir şey..

Gün geceden sabaha geçerken

Sen bir yabancının sevgilisi için ağlıyorsun

Neden aşık oldum ben sana?

Nereden bileyim be sevgili..

 

 

Benim Tweetim Benim Kararım !!

Sevgili Twitterlılar, Facebooklular, Msnliler, Yonjacılar, hepinizi sevgi ve saygı ile selamlıyorum...
 

Siz bu satırları okurken annem bana ayaklarını kaldır orayı da süpüreceğim diyor, bu saatte elektrik süpürgesi mi açılır demek tabi ki yemiyor..

Bugün sizlere son zamanlarda başıma çok gelen ve bir o kadar da beni sinir eden bir olaydan bahsedeceğim.. Beni bilen vardır, bilmeyen vardır ya da yeni yeni tanıyamaya çalışan vardır, olmadı ne işim var ulan seninle deyip arkasını dönen vardır. Ama beni bilen bilir ki ben meslek olarak maalesef reklamcıyım.. Mesleğimin getirmiş olduğu zorunluluklardan biri de her yeni oluşumu yakından takip edip, inciğini çıncığını çıkartmak.. Twitterla da tanışmam böyle oldu... ( Ekran bulanıklaşır )

Yıl 2009.. Twitter Türkiye'de 'lan bu da neymiş' diye kafamızda deli sorular, kolayca sevemediğimiz bir mecraydı..Sonrasında popüler kültür tabi ki oraya da el attı ve herkesin, her ergenin, her dangalağın, her aydının, her malın, her ruh hastasının, her saçmalığın ve her iyi insanın yer aldığı sanal bir dünya haline geldi.. Bir çoğunuz yataktan uyanır uyanmaz Twitter'a bakıyorsunuz. Çünkü artık orası sizin için bir yaşam alanı...


2009 yılından bu yana kullandığım hesabımda her şey yolundayken, yaklaşık 3 aydır enteresan insanlarla uğraşmaktayım.. 

Bu mecrayı çok sevdiğim doğrudur. Ama burada özgür ve demokratik bir biçimde, herkesin kişisel haklarına ve değerlerine (ne kadar inanmasakta) saygı göstermek zorundayız. Bu bilince sahip olmayan insanların artık rahatsızlık verdiğini dile getirmek istiyorum. Benim atmış olduğum tweet beni ilgilendirir, zaten senin istediğin gibi bir tweet atsam kendi hesabımdan değil, senin hesabından atarım. Tweet benim, hesap benim sanane kardeşim !!!

Biz binlerce katılmadığımız, sinirden dişlerimizi kemirdiğimiz tweetlerle karşılaşmıyor muyuz? Elbette karşılaşıyoruz. Bugüne kadar kimsenin atmış olduğu tweet yüzünden kimseye sarmadım. Hee sardıysam da  kesin o tweette benim ismin geçiyordur.

Ben hiç bir zaman kendimi fenomen olarak tanımlamadım. Ben burada yazılarıyla ve fikirleriyle var olan bir adamım. Ama öyle bir fesatlık ve kıskançlık almış ki insanların gözünü, ne yapsam da saldırsam diye herkes pusuda. Son zamanlarda gerçekleştirilen bir olaydan bahsedeceğim sizlere... Biliyorsunuz saçma salak takipçi uygulamaları var. Bu uygulamalar sayesinden takipçi kazanabiliyor ya da satın alabiliyorsunuz. Bu hesaplar şuan Twitter tarafından incelenmekte. Eğer böyle bir uygulama kullanıyorsanız hemen vazgeçin. Çünkü kısa süre sonra bu hesaplar Twitter tarafından kapatılacak. Millet başkasının hesabına feyk takipçiler yüklüyor, daha sonra bu adam takipçi satın aldı diye rezil ediyor. Adam gece yatıyor her şey normalken, sabah kalktığında hesabında binlerce feyk hesap var. Bunu neden yaparlar?

Ayrıca fenomen diye tabir edilen insanlara laf atılırken, aslında lafı atanların hepsi onun yerinde olmak isteyen adamlar... Bu tweeti RT almak için yazmışsın diyen adamlar var. Arkadaşım senin burada olma sebebin Unicef yararına mı? Ayrıca sanane? Hadi öyle yaptım diyelim, bu seni ne kadar ilgilendirir? Sen o insanı ne kadar tanıyorsun da bu adam samimiyetsiz tweet atıyor diyebiliyorsun. Her saldırganlık gizli bir hayranlıktır.

En son başıma gelen olay, Leyla Zana'ya verilen hapis cezası için, 'bu ülkede adalet sadece kadın ismi' diyerek tepki verdim. Profilinde Türk bayrağı olan adamı PKK sempatizanı mısın diye suçlayabilecek kadar ruh hastaları ve akıl sağlığından şüphe duyduğum insanlarla karşılaştım..

Artık buradan zevk almamaya ve giderek soğumaya başladım. Bunları yazma sebebim belki de bir arkadaşa dert yanmak, belki de bunu yapan varsa aranızda (bana ya da başkasına) bizleri anlayabilmesini sağlamaktır.

Kimse sizin attığınız tweet ile sizi yargılayamaz, kimse de milletin tweetiyle kimseye salça olamaz. Bu zamana kadar sustum ve hiç ağzımı bozmadım. Eğer küfür ettiğimi görürseniz önceden bilin ki sebebi bu kazmalar..

Efendim herkese saygılar...

İlk çocukluğumuz gider..

Öyle garip bir hayat yaşıyoruz ki, ne dünü belli yarınlarımızın, ne de bugünü.. Ne sevdalara malzeme oldu bu yürek, bir o kadar da kahpeye dost diye sarıldık bilmeyerek... Biz insanoğlu aslında kendimizi kandırıyoruz. Asla gitmez dediklerimize, kendimizi el sallarken buluyoruz..

Biz terkedilmekle nasırlaşan yüreklerin sahibi, bir anda yağabilen gözyaşının bedenleriyiz.. Konu gitmek olunca, hepimiz işinin ehliyiz.. Aslında her şey mümkün var olan tabiatta... Giden dostlarıma, aşklarıma ve dik durmak adına aldığım kararlarıma kızamam.. Kim olsa giderdi.. Hatırlasana, bu ne başlangıçtı ne de finaldi.. Kim ilk gidendi?

Seneler sadece kemiklerimize yarıyor. Bir o kadar boy atmış olsam da, kırışıklar yüzümü sarsa da, bir yerlerde hep çocukluk kalıyor. Aslında seni terk eden de ilk çocukluğun oluyor..

Ama ben ona da kızmıyorum. Onun da bir sebebi vardır. Kendine göre haklı olduğu tarafları da vardır. Artık benimle olmak istemiyordur. Ruhum ona ters düşüyor, kendine beni yakıştıramıyordur.. Çocukluğum o benim.. Ne diyorsa doğrudur..

Ama keşke beni uyarsaydı. Gitme onunla, sevme onu, sarma o dostu, kanma ona deseydi.. Benim oynadığım saklambacın, yakartopun, seksekin hiç mi hatrı yoktu? Aslında hepsinde yanımda olan tek oydu... 

En savunmasız anlarımda beni korumadı mı? 'Daha o çocuk' diyerek kollamadı mı? İşte ben o yüzden ona da kızamam... Vardır elbet benim de bir hatam..

Kirleneceğimi nereden bilirdim? Dedikleri gibi kirlenmek güzel değildi... Demek ne kadar çok kirlendik ki, çocukluğumuz bizi terk etti...

Şimdi kalabalıklar arasında bazen ona rastlıyorum. Sokak aralarında onun sesini duyuyorum. Parklarda görür gibi oluyorum. Benimle olmasa bile, onu bir minik bedende buluyorum.. Bazen eskisi gibi gazozla, bazen de şekerleme ile gönlünü alıyorum..

Ben bunca giden gördüm.

Ama en çok seni özlüyorum.

Benim güzel çocukluğum...

 

Mutluyum,mutlusun,mutlular..

Mutluluk hayatın en tabi kaynağı olduğu gibi en kaypak kaynağıdır.. Yaramaz bir çocuk gibidir, ordan oraya zıplar, ordan oraya. Sabun gibidir mutluluk, içini temizler ama elinden kaydımı tekrar elde etmesi de yetenek ister. Alışkanlık yapar mutluluk, o kadar seversinki o halini, çikolataya bile anlamlar yüklerken bulursun kendini.

Ama basit işlemle anlatmak gerekirse bunu okuyor olman bile mutlu olmaya yetmelidir. Bu işin en kısa ve anlamlı özetidir...

İnsanlar büyüme dönemlerine göre farklı farklı mutluluk kaynaklarını oluştururlar. Bebeklikten bu yaşımıza kadar bir sürü kaynağımızı tüketip, yeni kaynaklar elde ettik. Sömürgecilik ise en ala sömürgeci biz insanoğlu değil mi?

Bazımızı da mutsuz olmak mutlu etti. Çünkü onlar bu melankolik halden üretme yoluna girdi. Mesela Emre Aydın, Halil Sezai ve Teoman gibi adamların nasıl bir yıkım yaşadığını merak etmiyor değilim. Ama bu yaşananlarda onları konuşmamıza sebep verdi. İşte mutsuzluktan mutluluğa tümden gelip tüme varım da böyle bir şey...

Mutluluk için gerekli olan şey iki farklı yolun kesişmesidir. Ama bu yol kesişmeyip mutluluğa çıkmıyorsa, bilmeniz gerekir ki siz de o yolda yürümemişinizdir. Yanılmış, bunalmış, tükenmiş olabilirsiniz ama asla yetinmiceksiniz..

Bugünlerdeki tek mutluluk kaynağım Şehzadem. 1.5 Aylık İran kedisi. Hayatımda bir devir kapanıp yeni bir devir açıldı. Ülkenin Cumhuriyet ile yönetildiğini öğrendiğim günden bu yana yaşadığım en büyük devrim. Çünkü o gün Şehzade olmadığımı öğrendim.

Ama ben hep inat edip kendimi buna inandırdım. Gerekirse Manisa beyi olmak için yola bile koyulacaktım. Deli bu adam dememeniz için kısaca açıklayayım; bakın bu eğlence de benim mutluluk kaynağım. Aslında bu kadar basit. Kendinizle eğlenebildiğinizde her şeyi yarılamış bazı şeyleri aşmış ve önünüze gelene ilk tekmeyi vurmuş oluyorsunuz. Bazen geri kalan 99 tekmeye gerek bile duymuyorsunuz.

Sabahları onunla uyanıyorum, uykusu geldiğinde kucağımda buluyorum, anne sütünü hazırlıyorum ve çok mutluyum...

Ama Şehzadeye gelene kadar sıralamam gereken o kadar çok şey var ki... Hangisinden başlayacağımı bilmiyorum. Nefes almak zaten her mutluluğun temeli.  Emin olun ki sahip olduğunuz bir çok imkan, bazı insanların ellerini açıp Allah'dan dilediği dilek... Ama bizim elimizde olduğu için kıymetsiz nimet...

Eğer hala mutsuzluğu ve yalnızlığı içinizde hissediyorsanız, siz mutsuzlukla mutlu olanlardansınız...

Şükür önemli şükret, ya olmasaydı nefes, sabret...