23 Nisan 2012 Pazartesi

22.5 Nisan Kutlu Olsun

Kararsızım, bir türlü karar veremiyorum. Hepsi de birbirinden güzel duruyor. Ama erkek adam da öyle renkli kıyafetlerle kıvırmaz ki Murat! Acaba halay ekibini daha mı çok alkışlıyorlar? Ooo bando takımının kıyafeti ne güzelmiÅŸ. Asker gibi olacağım ben de. BeÅŸ para ver beÅŸ para ver, beÅŸ para yoksa on para ver.  Kadıköy ÅŸak ÅŸak kadıköy ÅŸak ÅŸak... Tamam anne ben bandocu olacağım.

Anne ben yarın okula gitmicem. Öğretmen bana 23 Nisan'da çicek olacaksın dedi. Banane banane...Ben neden çicek oluyorum, Mesut olsun.  Ben dedim bando takımına gireceÄŸim dedim. Küçükmüşüm ben anne. Anne ben küçük müyüm ? Sen beni koskoca adam oldun diye göndermedin mi okula ? Sen de yalancısın gittt !

Diye başladı hikaye. Ama ben kafama koymuştum bandocu olacağım, daha sonraki yıllarda da terfi edip şef olacağım.. Dediğim gibi de oldum. Kendim kadar büyük bandom vardı. Kırmızı jilet gibi bir üniforma, apoletleri omzumda..

Havamdan geçilmiyor. Bayram benim bayramım değil mi? Yakarım arkadaş Roma'yı da.

Şimdi bir bayramımız bile yok. Koskocaman adamlıktan eşşek kadar adamlığa terfi ettim. Nasıl bir terfi bu anlamadım. O günlerden kalan anılarımı hala saklıyorum. Çünkü bir daha o kadar heyecanlısı olur mu bilmem...


Bugün pek çok minik beden sokaklara büyük bir mutlulukla döküldü. Eminim dün gece heyecandan uyuyamadılar. Hangimiz yatağımızın altına yeni ayakkabılarımızı saklamadık ki ?

İşte bugün saklayamayanları gördüm. Onları tanıdım. Çünkü onlar için 23 Nisan sadece çalışmaktan ibaretti. Eşşek kadar adamlığa terfi edenler el ense evinde uyurken, onlar kendi bayramında ya ellerinde pet şişe ile yollarda su satmak için dileniyorlar, ya da bir köşe başında tartı ile insanların yollarını bekliyorlar. Belki de saklayacak başka ayakkabıları yok, bir kaç kuruş para kazanmanın umuduyla gününü geçiriyorlar.

Maalesef herkese bayram değildi bugün.Her çocuk yaşamadı özgürlüğü bedeninde. Her çocuk sallayamadı mendilini stadlarda, her çocuğun her istediği yapılamadı bugün. Bu nasıl 23 Nisan ?
Ben çocuk isem benim hakkım değil mi onlara katılmak? Benim ailem fakirse benim suçum ne? Başlarım ulan ben böyle sisteme. Ahmet gitti, Hakan gitti, Can gitmişken, neden o elinde sularla arabalara yanaşıyor ?

Ne yaptık o çocuklar için? Bir şeyler yapamaz mıydık? Belki de o çocuklar hep o köşede bekliyordu ama biz onları bugün farkediyoruz. Hatırlasana çocukluk yıllarını. Hepimizin en çok hoşuna giden şey farkedilmek değil miydi? Bir gün ilgi üzerimizde olmasa ev kıyamet yeriydi.

8 yaşındaki Mehmet'i bugün tanıdım. İlkokul 2. sınıf öğrencisi. Bugün 23 Nisan dediğimde, 'evet abi tartıyım mı' dedi. O an ne cevap verebilirsin ki ? Babası küçük yaşta iş kazası sonucu vefat etmiş. Bir de 4 yaşında kardeşi var. Onun da haberi yok 23 Nisan'dan.

Kutlamayı akşam evlerindeki sofrada yapacaklarını söyledi. Hayatın getirdiği sorumluluklar öyle büyütmüş ki minik kalbini... Anlattıkları kırk yaşındaki insan gibi... Hele bir de yok mu tartamadan para kabul etmemesi... Adam olmuş esnafın ta kendisi... Tanışmanın da sonu bir şekilde bitti..

Ama ben bugün Mehmet'i o elbiselerle ve o mazlum yürekle tanıdım ya ,kimse bana 23 Nisan demesin arkadaş ! Bu olsa olsa 22.5 Nisan'dır. Hep bir şey eksik, hep bir şey yarımdır... Sistem böyle büyüyor, çark böyle dönüyor, birileri de ayakta uyuyor...

Nice 22.5 Nisanlara !!




1 yorum:

  1. hani bir söz vardır herkes kendi kapısının önünü süpürse sokaklar tertemiz olur diye.
    ben sabahdan düştüm yollara yanımda poşetlerce kıyafet,renkli renkli şekerler. gezdim cadde cadde, nerde bi köşede görsem dağıttım elimdekileri akşama kadar. kimi deli misin sen kızım ne işin var bunlara yüz verilmez dedi. kimide yardım etti. şimdi evdeyim annemi aradım. onu ne kadar çok sevdiğimi yalnız yaşasamda arkamda olduklarını hayatta olduklarını bilmenin ne kadar harika bir duygu olduğu söyledim.
    bir şeyleri değiştirmek bizim elimizde yeterki bunu yapacak cesarete ve duyarlılığa sahip olabilelim...

    YanıtlaSil