2 Nisan 2012 Pazartesi

Öteki mahalle...

Mahalle kültürü diye bir jargon vardı bu ülkede. Biz de bu kültürün müdavimleriydik, çocukluk anılarımın tüm şahitleriyle. Ben, Selim, Caner, Merve...


Soba üstünde kestane, ocakta güğümler, kapı önünde seksek, yakar top, keyifler şahane.

Bacalar tüter, dumanlar peşi sıra birbirini izler. Takip etsen zaten illa seni semte çeker.

Bayram olur kapılar dolaşılır, bayram harçlıkları toplanır, ya leblebi tozu ya sporcu kartları, çocuk değil miyiz illa bir yerden bulaşırdı neşe...

Para yok ama geçim derdi de yok.Selma teyzeler var. Ayşe ablalar var, insanlık var, Hacer'in annesi kek yapmış yine..

Düşmeye bile fırsat yok, hep eller üstümüzde. Seviyoruz semti, seviyoruz Mustafalar'da çay keyfini, gecenin bir köründe kapı çalsa bile, evde yokmuş gibi yapmıyor kimse..

Gece yarılarına kadar ellerde çekirdek, kapı önünde bir kilim, demlikte çay, yanında varsa bir de simit değmeyin keyfimize..

Bayram namazlarında toplanır tüm mahalle,hepsi aynı safın içinde, kimisi içkisini de içer, kimisi şükür de eder,bin kere tövbe etse de belki karıya kıza da gider, ama kimse demez bu da müslüman mı be !

Sorgulamaz, ayrılmaz, ayrıştırmaz, ötekileştirmez, dışlamaz, suçlamaz...

Atatürkçüye kemalist, dindara irticacı, solcuya komünist, milliyetçiye faşist demezler...

Öyle düşünüyormuş der geçerler...

Kürt. Laz, Çingene, Çerkez, Yörük hep içice...

Şimdi biz sürüldük öteki mahalleye.Duvarlar içinde bir yaşam sundular insanlığa. Duvarlar yetmedi, daha da ördürdük. 

Eski oturduğumuz semtlere yüksek yüksek binalar dikmişler. Kardeşler bile aynı apartmanda oturmamak için mücadele içinde...

Sen Kürtsün, sen Lazsın, Sen Çerkezsin, sen osun, sen busun, sen şusun..

İnsanlığı atmışlar beton yığınlarının temellerine, kimse selam vermez olmuş semtte birbirine...

Tanımaz olmuş, geçim derdi olmuş, Selime'nin düğünü olmuş, ama gitmemiş kimse...

Biz istemedik bu göçü, mutluydu insanlar mahallerinde. Bir asimilasyon varsa eğer, bu tamamen insanlığa dair, bu tamamen yüreklerde..

Bizim insanlığımız asimile oldu, bizim vicdanımız asimile oldu, bizim tarihimiz asimile oldu, biz bile asimile olduk bir evin içinde...

Şimdi soruyorum, mutlu musun insanlık öteki mahallede ?

9 yorum:

  1. ne yazikki biz asimile olduk. yan komsumuz kim onu bile tanimiyorum.

    YanıtlaSil
  2. Ne güzel bir şekilde değinmişsiniz konuya. Yazılarınızı keyifle okuyorum ve takip ediyorum. Hala insanlığının farkında bireylerin olması çok güzel ve anlamlı gerçekten. İnsanın bir an olsun ''benim gibi düşünenler de varmış, ne güzel'' demesini sağlıyorsunuz. Şu zamanlarda üzerinde sürekli düşündüğüm bir konudur bu. Ötekileştik ne yazıkki. Hatta ötekileştirdik belki de,kimbilir.

    YanıtlaSil
  3. çook çok güzel bir konuya değinmiş bu güzel konuyu da o insanlığını yitirmemiş tarzınızla çok iyi anlatmışsınız... yeni rastladım yazılarınıza açıkçası ve çok beğenerek okudum... insanlığı yitirdik bunu hep birlikte bilerek görerek yaptık bence...

    YanıtlaSil
  4. Çok teşekkür ederim arkadaşlar :)

    YanıtlaSil
  5. harika bir yazı ve yerinde bir konu olmuş ağzınıza sağlık.

    YanıtlaSil
  6. kendimi şanslı hissetmeliyimki hala o 80-90 lı yılların cocukluklarının yaşandığı mahallemdeyim. sanırım burda bulunduğum zamanın kıymetini bilmeliyim :(

    YanıtlaSil
  7. son zamanlarda okudugum en iyi yazi. Blog aleminde yenisin galiba ama kalemin saglam. Az da olsa birilerinin bu farki görebilmesi mutluluk verici. Bilmeyenlere 80'ler dizisini izlemesini öneririm :)

    YanıtlaSil
  8. Çok teşekkür ederim. Yeni değilim ama yeni zaman bulanlardanım.

    YanıtlaSil
  9. son zamanlarda bu konuda düşünmeye bile korkar olmuştum doğrusu İstanbula geldiğimden beri içimi sızlatan bi durumu bu kadar içten anlattıgınız için teşekkür ederim kendimi yanlız hissetmiyorum su an:)

    YanıtlaSil